آیت الله العظمی بهاءالدینی (ره): ایشان چون گوهری تابناك و بسان پدری مهربان بیش از چهل سال رهگشای مستمندان و فقرای آبرومند بوده است. و در مورد كمك به فقراء این گونه سفارش می كردند:« كمكها را شبها انجام دهید و رعایت آبروی افراد را بكنید ـ به گونهای كمك كنید كه شما را نشناسند. مبادا بعداً شما را ببینند و خجالت زده شوند.»1
ایشان علاوه بر اینكه در رفتار با مردم رعایت احترام آنها را داشتند و با عطوفت برخورد می كردند به طلبه ها نیزاین را سفارش می كردند. یكی از شاگردان ایشان نقل می كند یك شب كه به قصد نماز جماعت ایشان می رفتم ماشینی از كنارم عبور كرد و مقداری آب گل آلود به عبای من ریخت. ناراحت شدم و با عصبانیت گفتم: مگر چشم نداری؟ شعورت كجاست ؟! بعد از نماز كه آقا چند كلمه ای صحبت كردند، ناگهان فرمودند: برای طلبهای كه نان امام زمان (ع) می خورد زشت است كه فحش بدهد گیرم تاكسی، اشتباهی كرد و لباس شما هم كثیف شد، باید او را جسارت كنیم. باید با مردم مدارا كرد.»2
1. حاج آقا رضا بهاءالدینی (ره) آیت بصیرت ـ ص46 ، سید حسن شفیعی، تدوین و نگارش ، احمد لقمانی چاپ قدس ، قم / چاپ اول 1375.
2.همان ص 60.
میرزای قمی و مارتین