آداب امر به معروف و نهى از منكر
از ميان فرايض اسلامى، تنها فريضهاى كه مشروط به تأثير است، همين امر به معروف و نهى از منكر است. از ما خواستهاند تا بىتوجه به تأثير، نماز بخوانيم يا روزه بگيريم. ليكن در مورد امر به معروف، مؤثر واقع شدن آن، يكى از شرايط وجوبش بهشمار است. (123) همه شرايط و مراتب و آدابى كه براى اجراى اين فريضه در نظر گرفتهاند، چيزى نيست جز كوشش براى مؤثرتر شدن آن. لذا هرگز در اين مورد نمىتوان به شعار «بر رسولان بلاغ باشد و بس» بسنده كرد. بنا بر اين آنكه در پى امر به معروف و نهى از منكر است، بايد طبيبوار و مشفقانه درد بيمار خود را بشناسد و داروى مناسب آن را تجويز نمايد و در اين راه آدابى را بهكار بندد كه او را موفق سازد. اما «مقصود از آداب، آن چيزهايى است كه رعايت آنها در حصول غرض و گرفتن نتيجه مؤثر است. (124) » برخى از اين آداب، اختصاص به امر به معروف ندارد و شامل بيشتر عرصههاى زندگى نيز مىشود و پارهاى از آنها در پارهاى از كتابها تحت عنوان شرايط امر به معروف و نهى از منكر ذكر شده و يا از مشتقات آنها بهشمار آمده است. تأمل در اين آداب، ما را متوجه حقيقتى ناخوشايند مىكند: بسيارى از امر به معروفهاى ما، در حقيقت امر به منكر و زير پا گذاشتن حقوق مسلم ديگران و تجاوز به حريم زندگى آنان است كه شارع به هيچ روى بدان خشنود نيست.